Corrían os tempos da posguerra española, e a miña avoa tiña 4 fillos. Eran tempos moi duros nos cales custaba moito manter unha familia de tantos fillos. A miña avoa adicábase a coser e remendar a roupa por uns poucos céntimos, era un traballo que facía de sol a sol. Como non podía estar pendente dos seus fillos,tiña que deixalos moito tempo sós noutro cuarto da casa, mentres ela cosía e cosía.
Pero, como eran tempos de suciedade, moita pobreza e inmundicia, había moitas ratas (eran grande e agresivas).
Á miña avoa asustábana moito, polo que foi falar cunha meiga que vivía preto da casa a contarlle que tiña medo de deixar sós aos nenos, e nestas que as ratas os trabasen.
A meiga regaloulle un gato de cor marrón, grande, precioso, cuns ollos amarelos escintilantes, e díxolle que ese gato había de coidar os nenos.
Meu dito, meu feito! Aquel gato sentaba no marco da ventá e sempre estaba pendente dos nenos, non lle compría saír cazar pois tiña a caza na casa.
Ningunha rata volveu asomar xamais pola casa da miña avoa.
O abraiante deste relato é que cincuenta anos despois, na casa da miña avoa seguia aparecendo un gato marrón e amarelo que sempre seguía a pórse preto do lugar onde había nenos.
Aquel gato chamábase Michiño, era un animal doce, valente e listo... como nunca xamais coñecín.
Recollido por Gonzalo Fernánez Fernández- 2ºA
Informante: Juan M. F
Nenhum comentário:
Postar um comentário