Ola!Chámome Daniel, e teño 9 anos.
A lenda que vos vou contar pertence ao pobo do meu avó Gil, el contouma así, e así vola conto a vós:
Trátase dun couto, o couto da Moura. Contan as xentes do lugar, e entre elas o meu avó, que no alto dun couto vivia unha moura, unha moura moi fermosa que tiña unha loira e longa cabeleira.
Din que todos os dias cando comezaba a saír o sol, a moura saía da súa casa e subía até un grande penedo, onde peiteaba a súa longa cabeleira cos primeiros raios de sol .
A sua cor loira era tan intensa que mesturada coas raiolas do Sol facía uns destellos tan dourados que deslumbraban a mirada de todos aqueles que ollaban para o penedo.
Cando o sol se pousaba no ceo, ela, voltaba ao seu couto, e non se volvia a ver até a noite, na que, coa lúa chea volvia ao penedo a peitearse.
O brilo da lúa pousabase con agarimo no seu cabelo e este alumeaba o ceo, coma se fosen mesmisimos fios de prata . E asi dia tras dia e... noite tras noite.
Tamen din que no inverno, cando o sol era tapado pola néboa, e na noite a lúa estaba agochada entre os nubarrons e non se vía , polo couto viaxaban, aínda que non chovera, finisimos fios de auga . E a xente dicía que a moura estaba a chorar por non poder saír, e subir a peitearse ao seu penedo .
Meu avó tamén me contou que sendo cativo coma min, levado pola intriga pero tamen cheo de medo, subiu ata o couto da moura. Ali ollou coma ela se estaba peiteando no seu penedo, ela ao decatarse volveuse hacia el e simplemente sorriulle e logo esvaeuse.
Ata aquí a lenda do couto da moura, e se non o credes: vós mesmos podedes ir e ver coma daquel penedo -cando o tempo o permite- aínda se poden ver fios de ouro no dia e fios de prata á noite
Recollido por: Daniel Mo Gil -4ºB
A lenda que vos vou contar pertence ao pobo do meu avó Gil, el contouma así, e así vola conto a vós:
Trátase dun couto, o couto da Moura. Contan as xentes do lugar, e entre elas o meu avó, que no alto dun couto vivia unha moura, unha moura moi fermosa que tiña unha loira e longa cabeleira.
Din que todos os dias cando comezaba a saír o sol, a moura saía da súa casa e subía até un grande penedo, onde peiteaba a súa longa cabeleira cos primeiros raios de sol .
A sua cor loira era tan intensa que mesturada coas raiolas do Sol facía uns destellos tan dourados que deslumbraban a mirada de todos aqueles que ollaban para o penedo.
Cando o sol se pousaba no ceo, ela, voltaba ao seu couto, e non se volvia a ver até a noite, na que, coa lúa chea volvia ao penedo a peitearse.
O brilo da lúa pousabase con agarimo no seu cabelo e este alumeaba o ceo, coma se fosen mesmisimos fios de prata . E asi dia tras dia e... noite tras noite.
Tamen din que no inverno, cando o sol era tapado pola néboa, e na noite a lúa estaba agochada entre os nubarrons e non se vía , polo couto viaxaban, aínda que non chovera, finisimos fios de auga . E a xente dicía que a moura estaba a chorar por non poder saír, e subir a peitearse ao seu penedo .
Meu avó tamén me contou que sendo cativo coma min, levado pola intriga pero tamen cheo de medo, subiu ata o couto da moura. Ali ollou coma ela se estaba peiteando no seu penedo, ela ao decatarse volveuse hacia el e simplemente sorriulle e logo esvaeuse.
Ata aquí a lenda do couto da moura, e se non o credes: vós mesmos podedes ir e ver coma daquel penedo -cando o tempo o permite- aínda se poden ver fios de ouro no dia e fios de prata á noite
Recollido por: Daniel Mo Gil -4ºB
Nenhum comentário:
Postar um comentário